Ανάμικτα τα συναισθήματα ......

Ετρεξα να δώ και εγώ μαζί με πολλούς άλλους το πολυδιαφημισμένο Νησί των Καταραμένων (Shutter Island), την τελευταία ταινία του Μάρτιν Σκορτσέζε με τον Λεονάρντο ντι Κάπριο

Εκτός από τα "βαριά" ονόματα σε σκηνοθεσία και διανομή, με επηρέασαν σημαντικά και οι πολύ καλές κριτικές σε imdb.com και στο δικό μας Αθηνόραμα.

Τελικά όμως η ταινία μου άφησε ανάμικτα συναισθήματα.

Προσωπικά την βρήκα λίγο αργή και, απ' όσο μπόρεσα να καταλάβω, πολλοί συνθεατές στην αίθουσα είχαν την ίδια άποψη με μένα. Επιπλέον η πολυαναμενόμενη σεναριακή ανατροπή στο τέλος δεν ήταν και τόσο εντυπωσιακή, χωρίς όμως να σημαίνει ότι ήταν και ανύπαρκτη.

Η ταινία επηρεάζει σε ψυχολογικό επίπεδο, με την έννοια ότι ο (ψαγμένος) θεατής την δουλεύει στο μυαλό σου για αρκετό διάστημα μετά το τέλος της. Η ταινία, χωρίς να περιέχει σκηνές τρόμου, καταφέρνει να "καταπιέσει" αρκετά την ψυχολογία του . Και αυτό αυτό από μόνο του καταδεικνύει όχι μόνο την δύναμη του καλού σεναρίου αλλά και την μαεστρία των συντελεστών της.

Αυτή δε η ψυχολογική "καταπίεση" δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι η ταινία πραγματεύεται την ψυχασθένεια (η αναζήτηση ενός αγνοουμένου σε ένα ψυχιατρείο "υψίστης ασφαλείας") .

Η ταινία καταφέρνει να πείσει τον θεατή να ταυτιστεί με τα δεινά του ήρωα, σπείρει την αμφιβολία για τα όρια μεταξύ λογικής και τρέλλας και για τα όρια μεταξύ παραληρήματος και πραγματικότητας. Επιπλέον δε, το τέλος της δεν είναι ξεκάθαρο.

Όλα αυτά αναγκάζουν τον θεατή που βγαίνει από την αίθουσα να ξαναπαίξει την ταινία στο μυαλό του ώστε να αποκρυπτογραφήσει εκ των υστέρων αρκετές σκηνές και να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Όσον αφορά την σεναριακή ανατροπή, δράττομαι της ευκαιρίας να καταγράψω το προσωπικό μου Top 3 με ταινίες με τις απόλυτες σεναριακές ανατροπές.


No 3 => The Prestige (2006)

Μια ταινία για τους ταχυδακτυλουργούς και τα τα κόλπα τους. Παρά το γεγονός όμως ότι εξηγεί αναλυτικότατα του μηχανισμούς που χρησιμοποιούνται για να ξεγελιέται ο θεατής, στο τέλος πάλι την πατάς και αναρωτιέσαι πως δεν το είχες σκεφτεί και πώς ξεγελάστηκες.




Νο 2 => Jacob's Ladder (1990)

Άλλη μια ταινία (ίσως η καλύτερη σε αυτό τον τομέα) που παίζει αδιάκοπα μεταξύ του πραγματικού κόσμου και του κόσμου των ονείρων. Και εκεί που τα έχεις εντελώς χαμένα, η τελική σκηνή των 10 δευτερολέπτων τα βάζει όλα στην θέση τους.




Νο 1 => No way out (1987)

Όλα κινούνται (φαινομενικά) πολύ ομαλά και έχεις την εντύπωση ότι βλέπεις μια πολύ καλογυρισμένη (αλλά και προβλέψιμη) ταινία δράσης και κατασκοπείας. Μέχρι που στα 60 τελευταία δευτερόλεπτα ΟΛΑ όσα πίστευες ότι έβλεπες μέχρι εκείνη την ώρα ανατρέπονται και πρέπει να αναθεωρήσεις όλη την ιστορία από την αρχή





Εκτός συναγωνισμού το Crying Game (1992). Και είναι εκτός συναγωνισμού για τον απλό λόγο ότι δεν έχω προσωπική άποψη (δεν το έχω δεί). Έχω όμως ακούσει ότι και σε αυτή την ταινία όλα ανατρέπονται στο τέλος....