Πώς όλοι είδαμε το τυρί (του Ευρώ) και κανείς την φάκα (του χρέους).

Θα ήθελα να ξεκινήσω αυτή την δημοσίευση απολογούμενος, αφενός στους αναγνώστες για το μέγεθός της (γράφτηκε όμως με τον νού σε όσους ελάχιστη σχέση έχουν με την οικονομική επιστήμη) και αφετέρου στους κατ’ εξοχήν οικονομικούς επιστήμονες τόσο για τις απλουστεύσεις και τις παραδοχές (που έγιναν για τον ίδιο λόγο) όσο για τα τυχόν λάθη μου (εκτιμώ όμως ότι σε όσα γράφω παρακάτω είμαι ακριβής σε ικανοποιητικό βαθμό).

Σύνοψη

Η ιστορία κατέδειξε ότι το ευρώ επηρέασε αρνητικά τα οικονομικά δρώμενα στην Ελλάδα καθώς παρενέβη στους κατωτέρω προϋπάρχοντες οικονομικούς μηχανισμούς:

• Συναλλαγματικές ισοτιμίες
• Κρατικός δανεισμός
• Επιτόκια

 Για να κατανοήσει όμως κάποιος το πώς αυτά επηρεάστηκαν από το Ευρώ καθώς και τις σχετικές συνέπειες, θα πρέπει πρώτα να έχει κατανοήσει τους βασικούς έστω μηχανισμούς λειτουργίας τους.

Πλην των ανωτέρω,αναλύονται ακόμα (με απλουστεύσεις και παραδοχές επαναλαμβάνω) οι μηχανισμοί των δασμών, η χρήση των συναλλαγματικών αποθεμάτων, τα θέματα που πιθανόν να αντιμετωπίζουν οι χώρες με ισχυρά νομίσματα και οικονομίες καθώς και η διαδρομή και οι ευθύνες της Ελλάδας που την έφεραν στην σημερινή κατάσταση.

Όλα τα παραδείγματα που αναφέρονται στα επόμενα κεφάλαια καθώς και οι αναφερόμενες ισοτιμίες είναι καθαρά υποθετικά.

Συναλλαγματικές ισοτιμίες

Επιστροφή στην σύνοψη

 

Πώς λειτουργούν

Οι παλιές καλές συναλλαγματικές ισοτιμίες («πόσες δραχμές χρειάζεσαι για να αγοράσεις ένα μάρκο») είναι ένας πολύ παλιός αυτορυθμιζόμενος μηχανισμός ο οποίος αντανακλά με τίμιο και δίκαιο τρόπο τις διαφορετικές δυνατότητες των οικονομιών του πλανήτη. Οδηγεί δε στο γνωστό αποτέλεσμα οι πλούσιες οικονομίες να έχουν ισχυρά (ακριβά να αγοράσεις) νομίσματα και οι
φτωχές το αντίθετο.

Επιπλέον αυτός ο θαυμαστός μηχανισμός (αυτορυθμιζόμενος επαναλαμβάνω) βοηθάει ώστε να τηρείται μια ισορροπία καθώς βάζει από μόνος του ένα φρένο στο να γίνονται οι πλούσιες χώρες συνέχεια πλουσιότερες και οι φτωχές φτωχότερες.

Έστω λοιπόν ότι εξετάζουμε τις οικονομικές σχέσεις 2 κρατών, της Ελλάδας (δραχμή) και της Γερμανίας (μάρκο).

Κάθε μία από τις δύο παράγει κάτι που η άλλη δεν έχει και επιθυμεί να αγοράσει.

Η Γερμανία παράγει Mercedes. Το κόστος κατασκευής τους είναι υψηλό καθώς χρειάζονται ακριβές πρώτες ύλες (η Γερμανία τις διαθέτει), περίπλοκο σχεδιασμό και υψηλή τεχνογνωσία (έχει και από αυτό) και εξειδικευμένο και συνεπές προσωπικό (το έχει και αυτό). Πωλούνται δε (μαζί με ένα εύλογο κέρδος) 40.000μάρκα το κομμάτι.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να φτιάξει Mercedes. Της λείπουν όλα τα ανωτέρω που έχει η Γερμανία. Επιπλέον όλοι οι Έλληνες θέλουν (λαχταρούν για να είμαστε ακριβής) από μία Mercedes.

Από την άλλη η Ελλάδα παράγει ντομάτες. Το κόστος παραγωγής της ντομάτας είναι πολύ-πολύ χαμηλότερο καθώς η διαδικασία παραγωγής είναι σχετικά απλή. Πωλούνται δε  (μαζί με ένα εύλογο κέρδος) 1 δραχμή το κιλό.

Οι κλιματικές συνθήκες της Γερμανίας δεν επιτρέπουν την παραγωγή ντομάτας. Οι ντομάτες αρέσουν όμως στους Γερμανούς.

Έτσι, οι 2 χώρες αποφασίζουν να ξεκινήσουν εμπορικές συναλλαγές. Και έστω ότι η ισοτιμία είναι 1 δραχμή = 1 μάρκο όταν ξεκινάνε οι συναλλαγές αυτές.

Καθώς όλοι οι οικονομικά ενεργοί Έλληνες θα θέλουν να αγοράσουν από μία Mercedes, θα δημιουργηθεί μια μεγάλη ζήτηση για μάρκα (η Mercedes δέχεται μόνο μάρκα).

Από την άλλη η ζήτηση για δραχμές θα είναι πιο περιορισμένη καθώς η ντομάτα που πουλάει η Ελλάδα είναι πολύ φτηνότερο προϊόν (μην ξεχνάμε ότι κάθε Mercedes ισούται με 40 τόνους ντομάτες, 1000 Mercedes είναι 40.000 τόνοι ντομάτες κ.ο.κ, πόσες ντομάτες να φάνε πια αυτοί οι Γερμανοί, θα σκάσουνε)
 
Καθώς όλοι οι Έλληνες θέλουν μάρκα για να πάρουν Mercedes, και καθώς οι Γερμανοί δεν έχουν και ιδιαίτερη καούρα για δραχμές, οι Γερμανοί λένε: «Γιατί να πουλάω το μάρκο μου 1 δραχμή και να μην το πουλάω 2 δραχμές και να πάρω τις ντομάτες ακόμα πιο φτηνά?» (άρα για κάθε Mercedes τώρα οι Έλληνες πρέπει να δώσουν στους Γερμανούς 80 τόνους ντομάτες)

Παρόλα αυτά οι Έλληνες επιμένουν να ζητάνε μάρκα για Mercedes. Η Γερμανία, βλέποντας πρόθυμους αγοραστές για τα μάρκα της, ανεβάζει την ισοτιμία  στο 1 μάρκο = 3 δραχμές (1 Mercedes=120 τόνοι ντομάτες)

Ακριβαίνοντας το μάρκο, η Mercedes γίνεται όλο και λιγότερο προσιτή στον πολύ κόσμο που παράγει μόνο μικρές ποσότητες ντομάτας (σημειωτέον ότι θα πρέπει να διακρατήσει και κάποια ποσότητα για προσωπική χρήση).  Μόνο οι μεγαλοπαραγωγοί ντομάτας μπορούν να στείλουν στην Γερμανία τους τόνους που ζητάνε οι Γερμανοί για στείλουν μία Mercedes.

Και αν το μάρκο φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα (π.χ. 1 προς 100) ούτε οι μεγαλοπαραγωγοί θα μπορούν να στείλουν τις απαραίτητες ποσότητες. Τότε οι Γερμανοί, βλέποντας ότι στην τιμή που βάλανε το μάρκο δεν το αγοράζει κανείς και οι Mercedes μένουν απούλητες, ρίχνουν την ισοτιμία μέχρι να ξαναβρεθούν αγοραστές.

Άρα η ισοτιμία θα βρεί την ισορροπία της εκεί που η (φτωχή) Ελλάδα θα αγοράζει τόσες Mercedes των 40.000 μάρκων όσες και οι ντομάτες (της 1 δραχμής το κιλό) που διαθέτει για εξαγωγή.

Άρα:

Το σημείο στο οποία θα σταθεροποιηθεί η ισοτιμία (1 μάρκο προς π.χ. 75 δρχ.) αντανακλά την οικονομική διαφορά της πλούσιας Γερμανίας (που παράγει προϊόντα υψηλής αξίας που όλοι θέλουν να αποκτήσουν) με την φτωχή Ελλάδα (που παράγει προϊόντα χαμηλής αξίας).

Επιπλέον, καθιστώντας τα Γερμανικά προϊόντα πολύ ακριβότερα σε σχέση με τον αν η ισοτιμία ήταν 1 προς 1, η Ελλάδα προστατεύεται από ακατάσχετη οικονομική αιμορραγία προς την Γερμανία και διασφαλίζει ότι όλες οι εξαγώγιμες ντομάτες της θα πουληθούν (αφού έχουν καταστεί εξευτελιστικά φτηνές για τον Γερμανό)

Το πρόβλημα:

Στην πραγματική ζωή η Γερμανία δεν πουλάει μόνο Mercedes (ένα είδος πολυτελείας που μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτό). Οι Γερμανοί πουλάνε ακόμα (με μάρκα πάντα)

• Είδη πρώτης ανάγκης (τρόφιμα, φάρμακα, ενέργεια κ.λπ)
• Κεφαλαιουχικά αγαθά (μηχανήματα) που η Ελλάδα δεν
  έχει και που της είναι απαραίτητα
  α) για να στήσει ένα βιομηχανικό παραγωγικό
  ιστό που θα την βοηθήσει να φτιάξει ακόμα καλύτερες ντομάτες, να παράγει κι άλλα προϊόντα και
  β) για να φτιάξει έργα υποδομής (δρόμους κ.λπ).
  Με τα (α) και (β) η Ελλάδα θα αναπτυχθεί και θα πλησιάσει λίγο την Γερμανία

Με το μάρκο λοιπόν στις 75 δραχμές

• Δημιουργείται «εισαγόμενος» πληθωρισμός (συνεχής άνοδος των τιμών) καθώς τα συνδικάτα πιέζουν για αυξήσεις μισθών ώστε να μπορούν να αγοράζουν τα ακριβά (λόγω μάρκου) είδη πρώτης ανάγκης.
  Αυτό με την σειρά του ανεβάζει ακόμα περισσότερο την ισοτιμία και οδηγεί σε νέα άνοδο τιμών και νέα αύξηση μισθών κ.ο.κ.
  Ο μεγάλος πληθωρισμός καταδεικνύει ασταθές οικονομικό περιβάλλον, δημιουργεί οικονομική ανασφάλεια και αποτρέπει τις επενδύσεις και την ανάπτυξη.
• Η βιομηχανοποίηση της Ελλάδας (που θα την βοηθήσει να πλησιάσει λίγο την Γερμανία φτιάχνοντας και αυτή πιο περίπλοκα και ακριβά προϊόντα από τις ντομάτες) γίνεται με βήμα σημειωτόν καθώς ο ιδιώτης (ή το κράτος) χρειάζεται να πληρώσει πολύ ακριβά την δημιουργία π.χ. ενός εργοστασίου

Τι μηχανισμούς έχει το κράτος για να λύσει τα 2 ανωτέρω προβλήματα?

Λύση νο 1: Δασμοί

Επιστροφή στην σύνοψη

 Πώς λειτουργούν

Αντί το κράτος να περιμένει από την διαμόρφωση της ισοτιμίας να αποτρέψει τους Έλληνες από το να αγοράσουν μία Mercedes, επιλέγει το πολύ απλό: να βάλει δασμό στο συγκεκριμένο προϊόν.

Άρα, την στιγμή που η ισοτιμία είναι στο 1 προς 30, το κράτος προσθέτει δασμό στις Mercedes. Αυτές θα καταστούν αυτόματα τόσο ακριβές σαν η ισοτιμία ήταν 1 προς 75 με αποτέλεσμα την πτώση της ζήτησής τους. Αυτό έχει σαν άμεσο αποτέλεσμα την πτώση της ζήτησης σε μάρκα και, κατά συνέπεια την σταθεροποίηση της ισοτιμίας στο π.χ. στο 1 προς 30.

Με αυτό τον τρόπο το κράτος πετυχαίνει:

• Παρά την χαμηλή ισοτιμία, πετυχαίνει να κρατήσει σε σταθερά χαμηλά επίπεδα (σαν να ήταν η ισοτιμία στο 1 προς 75) την ποσότητα των Mercedes που εισάγονται
• Τα βασικά αγαθά είναι φτηνότερα και υπάρχουν μικρότερες πληθωριστικές πιέσεις
• Τα κεφαλαιουχικά αγαθά είναι φτηνότερα (λιγότερα λεφτά για να φτιάξεις ένα εργοστάσιο)
• Το κράτος γίνεται ΔΙΚΑΙΑ πλουσιότερο (φορολογώντας ένα προϊόν πολυτελείας που δεν παράγεται στην χώρα και που το αγοράζουν οι πλούσιοι)

Ωραίο? Όχι…..

Το πρόβλημα:

Οι δασμοί στην σημερινή οικονομική εποχή θεωρούνται απαράδεκτοι και σημαίνουν εμπορικό πόλεμο.

Οι Γερμανοί θα βάλουν σε αντίποινα και αυτοί δασμό στην ντομάτα, οι πωλήσεις της οποίας θα έχουν ήδη πληγεί καθώς θα πωλείται ήδη ακριβότερα στην Γερμανία λόγω της νέας ισοτιμίας 1 προς 30.

Αυτό θα σημάνει πτώση των εξαγωγών ντομάτας που με την σειρά του σημαίνει λιγότερο εισόδημα (και περισσότερη φτώχεια) για τους Έλληνες.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι οι δασμοί (οικονομικός προστατευτισμός) δεν δίνει κίνητρα στους Έλληνες να στύψουν τον μυαλό τους ή να δουλέψουν περισσότερο για να βγάλουν καλύτερες/περισσότερες/με μικρότερο κόστος παραγωγής  ντομάτες ή άλλα προϊόντα και να πλησιάσουν τους Γερμανούς, να γίνουν δηλαδή πιο ανταγωνιστικοί με το σπαθί τους. Γίνονται πιο ανταγωνιστικοί με τρικλοποδιά!

Λύση νο 2: Κρατικός Δανεισμός

Επιστροφή στην σύνοψη

Πώς λειτουργεί

Αντί η Ελλάδα να ζητάει συνεχώς να αγοράζει μάρκα (ανεβάζοντας την ζήτησή τους και, κατ' επέκταση την ισοτιμία), ζητάει από την Γερμανία να της ΔΑΝΕΙΣΕΙ μάρκα με ένα λογικό επιτόκιο.

Λόγω της μειωμένης ζήτησης για αγορά μάρκων έναντι δραχμών (καθώς οι Mercedes αγοράζονται πλέον όχι με μάρκα που αγοράζονται έναντι δραχμών αλλά που με αυτά που υπάρχουν διαθέσιμα απο το δάνειο) ,η ισοτιμία διαμορφώνεται π.χ. στο 1 προς 30 με αποτέλεσμα:

• Τα βασικά αγαθά είναι φτηνότερα και υπάρχουν μικρότερες πληθωριστικές πιέσεις
• Τα κεφαλαιουχικά αγαθά είναι φτηνότερα (λιγότερα λεφτά για να φτιάξεις ένα εργοστάσιο).
•  Ο συνδυασμός των 2 ανωτέρω (σταθερότητα τιμών, επενδύσεις) θα φέρει οικονομική ανάπτυξη, δημιουργία θέσεων εργασίας (και άρα εισοδήματος) και αύξηση της κατανάλωσης.
  Τα ανωτέρω θα φορολογηθούν ώστε να επιστραφεί το δάνειο στους Γερμανούς.
• Τώρα, περισσότεροι Έλληνες μπορούν να αγοράσουν μία Mercedes με αποτέλεσμα να νοιώθουν περισσότεροι να νοιώθουν  πολύ ευτυχισμένοι που το όνειρό τους έγινε πραγματικότητα και μπορούν να καμαρώνουν σαν τα γύφτικα σκεπάρνια στο χωριό

Ωραίο? Όχι…..

Το πρόβλημα:

Η διορθωμένη (1 προς 30) ισοτιμία θα σημάνει πτώση των εξαγωγών ντομάτας που με την σειρά του σημαίνει λιγότερο εισόδημα (και περισσότερη φτώχεια) για τους Έλληνες.

Η πτώση των εξαγωγών ντομάτας σε συνδυασμό με τις περισσότερες Mercedes που εισάγονται, δημιουργεί ελλειμματικό εμπορικό ισοζύγιο (εξαγωγές μείον εισαγωγές)  που αναγκάζουν το κράτος να ζητήσει νέα μάρκα (δάνειο) για να το καλύψει κ.ο.κ

Η πραγματοποίηση επενδύσεων δεν είναι διασφαλισμένη (κανείς δεν μπορεί να αναγκάσει κανέναν να επενδύσει, ειδικά αν παρουσιάζονται παντός είδους εμπόδια) με αποτέλεσμα η ανάπτυξη πιθανόν βαλτώνει και να μην υπάρχουν φορολογικά έσοδα, απαραίτητα για την αποπληρωμή των δανείων.

Επιπλέον, μετά την αρχική χαρά απόκτησης της Mercedes, οι Έλληνες αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να πληρώσουν φόρους ώστε το κράτος να μπορέσει να ξεπληρώσει τους Γερμανούς και δυστροπούν, αποφεύγοντας να τους πληρώσουν.

Οι Γερμανοί από την άλλη, βλέποντας τα δάνεια να σωρεύονται και το Ελληνικό κράτος να δυσκολεύεται να μαζέψει τους απαραίτητους φόρους αρχίζουν να ανησυχούν. Το Ελληνικό κράτος για να τους καθησυχάσει και να τους δελεάσει ώστε να συνεχίσουν να μας δανείζουν, τους προσφέρουν μεγαλύτερο επιτόκιο στα μάρκα που δανείζεται.

Αυτό όμως αυξάνει το κόστος (τόκοι) του δανεισμού του κράτους (περισσότερο ποσοστό των φόρων θα πηγαίνει στην αποπληρωμή των δανείων και λιγότερο στην κατασκευή έργων υποδομής, κοινωνικής πρόνοιας κ.λπ.) γεγονός που μειώνει την ανάπτυξη και το εισόδημα των πολιτών και αυξάνει την δυσφορία τους με αποτέλεσμα την περαιτέρω πτώση των φορολογικών εσόδων κ.ο.κ

Λύση νο 3: Η αύξηση των επιτοκίων

Επιστροφή στην σύνοψη

Πώς λειτουργεί

Το ελληνικό κράτος μπορεί να δημιουργήσει μία τεχνητή ζήτηση για δραχμές η οποία θα αντισταθμίσει μερικά την ζήτηση για μάρκα, αναγκάζοντας έτσι την ισοτιμία να κατέβει από το 1 προς 75.

Όπως είπαμε οι Γερμανοί χρειάζονται δραχμές μόνο για να αγοράσουν τις ντομάτες που παράγει η Ελλάδα. Έρχεται όμως το ελληνικό κράτος και λέει στον Γερμανό: «Άκου, αν μετατρέψεις τα μάρκα σου σε δραχμές και τα φέρεις να τα καταθέσεις στην Τράπεζά μου (Τράπεζα της Ελλάδος), εγώ θα σου δώσω πολλαπλάσιο επιτόκιο από ότι παίρνεις στην Γερμανία. Εννοείται ότι οποιαδήποτε στιγμή θα μπορέσεις να ξαναπάρεις πίσω την κατάθεσή σου (σε μάρκα φυσικά)».

Ο Γερμανός, αφού αξιολογήσει και τους σχετικούς κινδύνους (πιθανή ασυνέπεια ελληνικής κυβέρνησης, πιθανή αλλαγή της ισοτιμίας που θα έχει σαν αποτέλεσμα να πάρει λιγότερα μάρκα στο τέλος της κατάθεσης κ.λπ.) κρίνει ότι το προταθέν (πολλαπλάσιο του μάρκου) επιτόκιο είναι επαρκές και προβαίνει στην συναλλαγή.

Η ζήτηση των Γερμανών για δραχμές που θα κατατεθούν στην Ελλάδα πιέζει καθοδικά την ισοτιμία με αποτέλεμσα αυτή να διαμορφωθεί π.χ. στο 1 προς 30.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να υπάρχουν όλα εκείνα τα θετικά και αρνητικά που παρουσιάστηκαν στην προηγούμενη λύση του «κρατικού δανεισμού» καθώς και αυτή η λύση αφορά πάλι δανεισμό αλλά με διαφορετική μορφή.

Όταν οι Γερμανοί καταθέτουν στην ΤτΕ, στην ουσία δανείζουν την Ελλάδα με δραχμικά επιτόκια που υπόκεινται στους ίδιους κανόνες με τα επιτόκια μάρκου στην προηγούμενη λύση. Έτσι, αν αντιληφθούν ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά, θα ζητήσουν υψηλότερα δραχμικά επιτόκια ώστε να πειστούν να μετατρέψουν τα μάρκα τους σε δραχμές και να τα καταθέσουν.

Επιπλέον, τα υψηλά επιτόκια που πληρώνει το κράτος και στις δυο λύσεις («κρατικός δανεισμός», «αύξηση δραχμικών επιτοκίων») μετακυλίονται στις εμπορικές Τράπεζες με αποτέλεσμα να γίνει πιο ακριβός ο δανεισμός τόσο για τις επιχειρήσεις όσο και για τους ιδιώτες. Οι επενδύσεις, τα εισοδήματα και η κατανάλωση και κατά συνέπεια τα φορολογικά έσοδα μειώνονται, γεγονός που θα δυσκολέψει την αποπληρωμή των τόκων στις δραχμικές καταθέσεις των Γερμανών οι οποίοι με την σειρά τους θα αυξήσουν (λόγω ανασφάλειας) περαιτέρω τα επιτόκια που ζητούν κ.ο.κ.

Λύση νο 4: Συναλλαγματικά αποθέματα

Επιστροφή στην σύνοψη

Πώς λειτουργούν

Όλες οι κεντρικές τράπεζες διακρατούν αποθέματα σε ξένα νομίσματα.

Έτσι και η ΤτΕ έχει αποθέματα μάρκων που προέρχονται από πωλήσεις ντομάτας ή από δανεισμό και τα οποία δεν έχει «ρίξει» στην αγορά (δεν έχει δραχμοποιήσει) και τα κρατάει για λόγους ασφαλείας.

Η διακράτηση των μάρκων επηρεάζει την σχέση προσφοράς και ζήτησης (μειώνουν των ποσφορά καθώς υπάρχουν λιγότερα μάρκα που προσφέρονται για πώληση έναντι δραχών) με αποτέλεσμα ισοτιμία μπορεί να είναι λίγο αυξημένη (π.χ. 1 προς 35). Όμως, με αυτό τον τρόπο, η ΤτΕ έχει περιθώρια ελιγμών σε μια δύσκολη στιγμή.

Έτσι σε περίπτωση μιας οικονομικής ανωμαλίας, όταν όλα τα άλλα όπλα δεν αποδίδουν και η ισοτιμία έχει πάρει την ανηφόρα δημιουργώντας τρομακτικές πληθωριστικές πιέσεις, η ΤτΕ  μπορεί σαν ύστατο και βραχυπρόθεσμο όπλο να βγει και να πουλήσει το απόθεμα των μάρκων. Η προσφορά των μάρκων θα ρίξει την ισοτιμία δίνοντας κάποια μικρά χρονικά περιθώρια ελιγμών.

Οι λύσεις της Γερμανίας

Επιστροφή στην σύνοψη

Εξετάζοντας τώρα λίγο και την πλευρά της Γερμανίας, μπορεί αυτή να βρεθεί στην δυσάρεστη θέση το νόμισμά της να είναι πολύ πιο ακριβό από όσο θέλει και οι εξαγωγές της να πέφτουν καθώς καθίστανται πανάκριβες για τους ξένους αγοραστές.

Αυτό μπορεί να συμβεί γιατί π.χ. όλοι θέλουν μάρκα (ανεβάζοντας την ισοτιμία) όχι μόνο για να αγοράσουν Mercedes αλλά και γιατί πιστεύουν ότι η Γερμανία είναι το πιο ασφαλές καταφύγιο για τα λεφτά τους. Ως εκ τούτου, τρέχουν να μετατρέψουν τα νομίσματά τους σε μάρκα και να τα καταθέσουν σε Γερμανικές Τράπεζες.

Τι μπορεί να κάνει η Γερμανία ώστε να μειώσει την ισοτιμία του μάρκου και να διατηρήσει  τις εξαγωγές της ανταγωνιστικές?

• Μειώνει τα επιτόκια που πληρώνει για τα μάρκα αποθαρρύνοντας τους καταθέτες
• Πουλάει μάρκα (εξάλλου έχει ανεξάντλητο απόθεμα)

Τα τίμημα φυσικά που θα πληρώσει είναι η αύξηση των πληθωριστικών πιέσεων λόγω της χαμηλότερης ισοτιμίας του μάρκου έναντι των άλλων νομισμάτων αλλά και λόγω της πιστωτικής επέκτασης (πιο εύκολα και χαμηλότοκα δάνεια) λόγω των χαμηλών επιτοκίων (θυμίζουμε ότι τα κρατικά επιτόκια τελικά μετακυλίονται στις εμπορικές Τράπεζες).

Όλες οι λύσεις μαζί

Επιστροφή στην σύνοψη

Είναι προφανές ότι οι οικονομικές πολιτικές των κρατών αποτελούν στην ουσία συνονθύλευμα όλων των παραπάνω λύσεων (πλην των δασμών).

Τα κράτη συνδυάζουν την διακύμανση ισοτιμιών, τον κρατικό δανεισμό σε ξένο νόμισμα, τα επιτόκια του εγχώριου νομίσματος και τα συναλλαγματικά αποθέματα  καθώς καμία λύση από μόνη της δεν είναι τέλεια.

Και εννοείται ότι, παρόλα αυτά, όποιο μίγμα και να επιλεγεί πάλι δεν θα είναι τέλειο. Πάντα θα έχει αρνητικά, απλά οι κυβερνήσεις επιλέγουν τι θα θυσιάσουν, ανάλογα με την περίσταση και την οικονομική συγκυρία.

Το τυρί και η φάκα του Ευρώ

Επιστροφή στην σύνοψη

Αφού ξέρεις όλα τα παραπάνω, είναι πλέον σχετικά εύκολο να αντιληφθείς τι συνέβη:

Ισοτιμία:

Ισοτιμία 1 προς 1. Ξαφνικά το νόμισμα της Ελλάδας ήταν ίδιο με της Γερμανίας. Καμία διακύμανση. Η ισοτιμία φυσικά δεν αντανακλά (όπως θα έπρεπε) την διαφορά των 2 χωρών. Έτσι, όσες πολλές Mercedes και να εισάγαμε σαν χώρα και όσο και αν μειώνονταν οι πωλήσεις ντομάτας, η ισοτιμία παρέμενε σταθερή.

Και έτσι όλοι μας, και εμείς οι μεγαλύτεροι (που ζήσαμε σε εποχές που όποιος είχε αμάξι 1200cc ήταν πλούσιος) αλλά και οι νεώτεροι, αποκτήσαμε την ψευδαίσθηση ότι ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ να έχουμε Mercedes όπως και ο Γερμανός. Η διαφορά είναι βέβαια ότι Γερμανός ΠΑΡΑΓΕΙ τις Mercedes ενώ εμείς το μόνο που κατορθώσαμε όλα τα χρόνια είναι φτιάξουμε λίγο καλύτερες ντομάτες.

Και μαζί με αυτά έγιναν και φτηνότερα και πιο προσιτά (λόγω ευρώ) τα διάφορα καλούδια (iPod, iPad, iPhone, Prada) που και αυτά νομίζαμε ότι τα ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ παρόλο που παράγαμε μόνο ντομάτες.

Κρατικός δανεισμός

Που έβρισκε όμως η Ελλάδα τα λεφτά για όλα τα παραπάνω? Ευρώ, ξε-ευρώ από κάπου έπρεπε να βρεθούν για να κλείσουν τόσο το έλλειμμα του ισοζυγίου εισαγωγών-εξαγωγών όσο και τα μειωμένα φορολογικά έσοδα (μειωμένες πωλήσεις ντομάτας, μειωμένο εισόδημα άρα μειωμένοι φόροι, βάλε και την φοροδιαφυγή).

Επιπλέον οι κυβερνήσεις έπρεπε να βρούν λεφτά α) για να ικανοποιήσουν τον κόσμο που ζήταγε αυξήσεις γιατί νόμιζε ότι ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΝ να πάρει Mercedes και β) να βολέψει τους παραγωγούς ντομάτας που φώναζαν γιατί οι ντομάτες έμεναν απούλητες.

Και φυσικά οι κυβερνήσεις δανείζονταν. Η διαφορά όμως είναι ότι, καθώς δανείζονταν σε ευρώ, οι δανειστές καθόριζαν τα επιτόκια όχι σύμφωνα με τον κίνδυνο που αντικατόπτριζε η Ελλάδα (γιατί τότε τα επιτόκια θα πήγαιναν στο Θεό κάνοντας τον δανεισμό πανάκριβο και αποτρέποντας τον υπερδανεισμό) αλλά πολύ χαμηλότερα καθώς ήταν πεπεισμένοι ότι η Ελλάδα της ευρωζώνης αποτελεί ασφαλή επένδυση για τα λεφτά τους. Αυτό όμως διευκόλυνε τον υπερδανεισμό της Ελλάδας.

Αυτό το πλεονέκτημα του φτηνού δανεισμού, η Ελλάδα αντί να τo εκμεταλλευτεί για την δημιουργία παραγωγικών επενδύσεων (που θα έφερναν δουλειές, εισόδημα και φορολογικά έσοδα), φρόντισε να το εξανεμίσει σε Mercedes και Prada !!!! ΕΓΚΛΗΜΑ!

Πώς το εξανέμισε? Μα είναι απλό: Όπως ήδη είδαμε παραπάνω, τα φτηνά επιτόκια του κράτους είναι αλληλένδετα με τα επιτόκια των εμπορικών Τραπεζών. Οι Τράπεζες ξαφνικά βρέθηκαν ξαφνικά μπροστά σε ωκεανό φτηνού χρήματος που ούτε στο καλύτερο όνειρό τους δεν είχαν φανταστεί.

Ενεργώντας λοιπόν απόλυτα ορθολογικά, σαν σωστές επιχειρήσεις, φρόντισαν εκμεταλλευτούν τα νέα οικονομικά δεδομένα πουλώντας πολύ περισσότερα δάνεια με πολύ φτηνότερα από ότι τα προ ευρώ επιτόκια στους ιδιώτες και στις επιχειρήσεις.

Εκεί που παλιότερα ο επιχειρηματίας (για τον ιδιώτη ούτε κουβέντα) εμφανίζονταν γονυπετής στον διευθυντή της Τράπεζας για να πάρει ένα δάνειο (καθώς τα χρήματα προς δανεισμό ήταν και λίγα και ακριβά), τώρα οι ρόλοι άλλαξαν καθώς οι Τράπεζες διαγκωνίζονταν για το ποιά θα πρωτοπουλήσει την πραμάτια που ήταν σε αφθονία. Και καθώς ο ωκεανός της πραμάτιας φάνταζε αστέρευτος, τα κριτήρια χορήγησης των δανείων έγιναν και πιο ελαστικά (έπαιρναν δάνεια και κάποιοι που, υπό τις παλαιότερες συνθήκες στενότητας χρήματος, δεν θα έπαιρναν).

Τα φτηνά και πολλά δάνεια λοιπόν αφενός ξεγέλασαν τον κόσμο (και τις επιχειρήσεις) και τον έκαναν να ξεχάσει ότι το εισόδημά του είχε μειωθεί (είπαμε, οι ντομάτες έμεναν απούλητες λόγω του 1 προς 1) αλλά και έκαναν πιο εύκολη την απόκτηση της Mercedes με αποτέλεσμα να διογκώνεται ακόμα περισσότερο το έλλειμμα εισαγωγών-εξαγωγών κ.ο.κ.

Οι φωστήρες

Εύλογα ανακύπτει βέβαια το ερώτημα: «Καλά, αυτοί οι φωστήρες που δημιούργησαν το ευρώ, δεν τα σκέφτηκαν όλα αυτά? Δεν σκέφτηκαν ότι η ισοτιμία 1 προς 1 και τα φτηνά επιτόκια θα καταλήξουν σε υπερδανεισμό κάποιων χωρών?»

Η απάντηση είναι ότι το σκέφτηκαν και γι αυτό έβαλαν στην συμφωνία του Μάαστριχτ το όριο του 3%. Καμία χώρα δεν επιτρεπόταν να έχει έλλειμμα πάνω από 3%. 

Άρα οι χώρες έπρεπε να λάβουν όλα τα μέτρα, χρησιμοποιώντας όλα τα όπλα είχαν στα χέρια τους ώστε να είναι ανταγωνιστικές παρά την 1 προς 1 ισοτιμία. Έπρεπε δηλ.  να μαζεύουν  φόρους ώστε να πληρώνουν τα έξοδά τους, να κάνουν την οικονομία τους ανταγωνιστική μέσω διαρθρωτικών αλλαγών ώστε να δημιουργεί ανταγωνιστικά και εξαγώγιμα προϊόντα και υπηρεσίες, ακόμα και να αυξήσει τα επιτόκια των κεντρικών τραπεζών δυσαρεστώντας τον κόσμο (ακριβότερες κάρτες και δάνεια άρα λιγότερη κατανάλωση) ξεφουσκώνοντας τις οικονομικές φούσκες και δημιουργώντας εισροή κεφαλαίων.

Τι δεν έλαβαν όμως υπόψη τους οι ανωτέρω φωστήρες?

1. Θεώρησαν δεδομένη την τήρηση του ορίου του 3% και δεν προσδιόρισαν τι θα γίνει αν μια χώρα το υπερβεί. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ακόμα και η παραδοσιακά υπερτσιγγούνα Γερμανία, αφού δεν υπήρχαν συνέπειες, σε κάποια φάση να το υπερβεί

2. Νόμιζαν ότι είχαν να κάνουν με σοβαρούς ανθρώπους, σε σοβαρές χώρες και με σοβαρές στατιστικές υπηρεσίες που όταν έλεγαν ότι το έλλειμμα είναι 2,8%, θα σήμαινε ότι τα έλλειμμα θα ήταν 2,8% και όχι 12,8% . Όλα αυτά μέχρι που βρέθηκαν μπροστά στην Ελλάδα….

Οι ευθύνες

Επιστροφή στην σύνοψη

Από τα παραπάνω νομίζω ότι προκύπτει εύκολα ότι δεν είναι οι (όποιες) κλεψιές που γκρέμισαν την Ελλάδα. Η Ελλάδα (30η πιο πλούσια στον κόσμο μέχρι προσφάτως) δεν πέφτει έξω από μια Siemens, ένα υποβρύχιο και ένα Βατοπέδι.

Η Ελλάδα έπεσε έξω γιατί είδε το τυρί και δεν είδε την φάκα. Μπήκε στο παιχνίδι του ευρώ (ένα παιχνίδι για μεγάλα, ώριμα και σοβαρά παιδιά), έφαγε το τυράκι, δεν τήρησε όμως τους βασικούς οικονομικούς κανόνες και πιάστηκε στην φάκα.

Γιατί κανείς αρχηγός δεν είχε το κουράγιο την ώρα του πάρτυ με τις Mercedes, τα ipad και τα Prada, να φωνάξει «φωτιά».

Και δεν το έκανε γιατί κανείς από αυτούς, του μικρούς, δεν είχε το θάρρος να σταθεί κόντρα στην (θεμιτή και αναμενόμενη) οργή του κόσμου που θα φώναζε και θα απεργούσε βλέποντας το όνειρο του ipod, της Mercedes και του μπάνιου στο Nammos να απομακρύνεται.

Και ο κόσμος λογικά θα φώναζε καθώς δεν θα είχε όλη την εικόνα που περιγράφηκε πιο πάνω. Ο ηγέτης όμως που (λόγω θέσεως) έχει, αν όχι όλη, τουλάχιστον καλύτερη εικόνα από τον απλό κόσμο οφείλει να φωνάξει «φωτιά» και να σταματήσει το πάρτυ.

Γιατί αυτός οφείλει να ξέρει και τελικά να εφαρμόζει εκείνο που οδηγεί στο μακροπρόθεσμο καλό του συνόλου (που όμως που δεν συμβαδίζει πάντα με τα βραχυπρόθεσμα οφέλη του κάθε ατόμου ξεχωριστά)

Και να επιμείνει, κόντρα σε όλους, στην εκδοχή της «φωτιάς» η οποία τελικά θα έσωζε την Ελλάδα.

«Ανίκανοι» και «μικροί» λοιπόν θα πρέπει να φωνάζουμε και όχι «κλέφτες».

Γιώργος Κοντογιάννης

Γιατί οι θεωρίες συνωμοσίας είναι τόσο δημοφιλείς

Όπως καταλήγει και το άρθρο ΕΥΡΩΠΗ, ΤΟ ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ: Η Ελλάδα στο επίκεντρο μίας φανταστικής ιστορίας συνωμοσίας http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2011-09-25-23-00-02-2011092541462/  (το οποίο αναλύει 2 υποθετικές θεωρίες συνωμοσίας), αν ένα αποτέλεσμα (π.χ. οικονομική κρίση) σου είναι ήδη γνωστό, τότε μπορείς εύκολα (ή, καλύτερα, έχεις την τάση) να το συνδέεις με διάφορα γεγονότα του παρελθόντος τα οποία (εκ των υστέρων εννοείται) φαντάζουν σαν οι ιδανικές αιτίες της κατάστασης αυτής.


Εννοείται όμως ότι σπανίως ισχύει κάτι τέτοιο. Συνήθως οι καταστάσεις είναι αποτελέσματα τυχαίων γεγονότων ή, καλύτερα, τυχαίου συνδυασμού διαφόρων τυχαίων γεγονότων.

Απλά, όπως αναλύει και ο φιλόσοφος και οικονομολόγος Nassim Nicolas Taleb στο βιβλίο του "Μαύρος Κύκνος: Η θεωρία του εξαιρετικά απρόβλεπτου" ("Black Swan: The impact of highly impropable") ο ανθρώπινος νούς δεν μπορεί α αποδεχθεί εύκολα την τυχαιότητα.

Αναζητεί λοιπόν εναγωνίως την σχέση αιτίου και αιτιατού δημιουργώντας έτσι, σε πολλές περιπτώσεις, θεωρίες συνομωσίας ενώ ενίοτε κρύβεται πίσω από αυτές καθώς αποδέχεται δύσκολα ότι αποτυχία του ή η συμφορά του οφείλονται στην δική του ανικανότητα και βολεύεται με την εξήγηση αυτή οφείλεται σε εξωγενείς και κακόβουλους παράγοντες.

Όμως, μια συνωμοσία, όσο προσεκτικά σχεδιασμένη και να είναι, μπορεί (και μάλλον είναι και το πιθανότερο) να "στραβώσει" από χίλιους δυό ΤΥΧΑΙΟΥΣ παράγοντες. Πόσες τέλεια σχεδιασμένες ληστείες τραπεζών δεν έχουν αποτύχει από ένα τυχαίο γεγονός? Ποσώς όταν μιλάμε για συνομωσίες, και ειδικά κολοσιαίων διαστάσεων όπως είναι οι οικονομικές, οι οποίες μπορούν να επηρεαστούν από ένα πρακτικά άπειρο αριθμό παραγόντων.

Κλασικό παράδειγμα (και χωρίς να θέλω να υποστηρίξω ή να αθωώσω οποιονδήποτε, το ΤΟΝΙΖΩ αυτό) είναι η θεωρία ότι όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα είναι μέρος μακροχρονίου σχεδίου των Εβραίων οι οποίοι σχεδίασαν την άνοδο ΤΟΣΟ του Ανδρέα (πριν 30 χρόνια !!!) ΟΣΟ και του γιού του στην εξουσία ώστε να κυριεύσουν μέσω αυτών την Ελλάδα.

Εύκολα συμπεραίνεις κανείς, αναλύοντας λίγο βαθύτερα την ανωτέρω θεωρία, ότι μόνο άτομα μειωμένης διανοητικής αντιλήψεως θα πόνταραν τέτοια ποσότητα κεφαλαίων σε ένα στοίχημα ότι τα μελλονικά γεγονότα θα ακολουθούσαν την σειρά που τελικά ακολούθησαν. Βέβαια, σήμερα αυτή ή σειρά, αφού ΕΧΕΙ ΥΛΟΠΟΙΗΘΕΙ, φαντάζει απόλυτα λογική και ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΗ ("μετά Χριστόν Προφήτες").

Όμως, ένα τέτοιο σχέδιο δεν θα μπορούσε πανεύκολα να καταρεύσει σαν χάρτινος πύργος (εξανεμίζοντας τα επενδυθέντα σε αυτό κεφάλαια) αν ο σημερινός πρωθυπουργός αποφάσιζε το 1982 π.χ. να γίνει μουσικός ή συγγραφέας ή ζωγράφος ή γλύπτης? Πόσοι γόνοι βιομηχάνων δεν εγκαταλείπουν την σιγουριά της πατρικής περιουσίας για να ακολουθήσουν τον δικό τους δρόμο?

Ή, δεν μπορούσε να γνωρίσει μια σύντροφο η οποία να τον επηρέαζε (εύκολο μου φαίνεται) και να τον οδηγούσε σε εντελώς διαφορετικές πολιτικές ατραπούς?

Και τότε δεν θα πήγαινε (πανεύκολα) όλη αυτή καλοσχεδιαμένη συνωμοσία (μαζί με τα λεφτά) περίπατο?

Απλές σκέψεις για την κρίση και το ξύλο που τρώμε (ζητώ συγγνώμη για την γλώσσα)

Α. Με αφορμή μια ερώτηση φίλου σχετικά με α) ένα δικολαβίστικο χαρτί που κυκλοφορεί στο Internet και το οποίο υποτίθεται ότι το καταθέτεις και κατοχυρώνεις δικαίωμα να πάρεις πίσω το χαράτσι των ακινήτων και β) σχετικά με την πλαστότητα του ύψους του ελλείματος που δηλώθηκε το 2009, αναπαράγω εδώ τις απόψεις μου που ήδη κοινοποίησα σε φίλους μέσω mail:


<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

Φίλε Νίκο καλημέρα και πάλι

Μου ζητάς να διασταυρώσω πράγματα που δεν μπορώ να διασταυρώσω.

Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να σχολιάσω και τίποτα άλλο. Ξεκινάω λοιπόν:

1) Δήλωση επιφύλαξης για το χαράτσι και λοιπές δικηγορικές μαλακίες:

Υπογραψέ το, κατάθεσέ το, κάνε ότι θες αλλα τελικά δεν θα την γλυτώσεις. Λυπάμαι που στο λέω, στο έχω πει και απο κοντά, και θα στο ξαναπώ: Εχουν υπολογίσει όλες τις πιθανές αντιδράσεις σαν αυτές και το γαμήσι δεν το γλυτώνουμε.....

Το αστείο βέβαια είναι ότι όλα αυτά τα κωλόχαρτα τα φτιάχνουν οι δικηγόροι που μαζί με κάποιους άλλους έχουν τρελλαθεί στο μαυρο χρήμα με το οποίο έφτιαξαν τις σπιταρώνες και τώρα φωνάζουν που πρέπει να πληρώσουν και λίγους φόρους. Και μαζί με αυτούς παίρνει η μπάλα και τον λαουτζίκο...

Γιατί αυτή η αναλγησία ("πληρώνεις ή σου κόβω το ρεύμα") γίνεται ώστε να διασφαλιστεί ότι θα πληρώσουν όλοι αυτοί που τελικά γλύτωναν τον φόρο για την βίλλα με διάφορες τέτοιες παπαριές (δικαστήρια, εξώδικα, Αρειοι Πάγοι) ενώ εγώ και εσύ που δεν έχουμε δυνατότητα για τέτοιες πολυτέλειες την τρώγαμε στον κώλο για το τριάρι.

Εμ ελα μου που για τους πιάσει αυτούς πάλι εμας γαμάει!!!!

2) Στατιστική υπηρεσία (συνομωσίες)

Φίλε Νίκο, ο μεγαλύτερος μύθος είναι ότι "οι αριθμοί λένε πάντα την αλήθεια"

Η αλήθεια είναι ότι οι αριθμοί λένε αυτά που εσύ θές να πείς γιατί απλούστατα μαγειρεύονται, και μαγειρεύονται νόμιμα.

Πάρε π.χ. το "έλλειμα Χ%".

Το θέμα είναι το ΤΙ συμπεριλαμβάνεις σε αυτό το Χ%. Π.χ. συμπεριλαμβάνεις τα χρέη των ΟΤΑ ή όχι? Συμπεριλαμβάνεις τα δάνεια που πήραν οι ΔΕΚΟ με την εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου (τα οποία αν δεν πληρωθούν θα τα πληρώσει το δημόσιο) ή όχι?

Από τα λίγα που εχω καταλάβει (με επιφύλαξη τα γράφω όλα) είναι ότι:

α) Τα στοιχεία που έδινε ο Καραμανλής ήταν σίγουρα για τα μπάζα, άρα το νούμερο ανέβηκε απο εκεί σε πρώτη φάση και

β) Οι τροικανοί απαίτησαν (και σωστά κατα την άποψη μου) να συμπεριληφθούν οι ΟΤΑ και ΔΕΚΟ στο έλλειμα και εκεί ήρθε η δεύτερη άνοδος.

Επισημαίνω εδώ μετ' επιτάσεως ότι το γεγονός ότι οι τροικανοί το απαίτησαν ΔΕΝ σημαίνει ότι είναι και το σωστό. Υπάρχουν (επιστημονικά αν το θες) 2 απόψεις, 2 θεωρίες, μία τα συμπεριλαμβάνει και μια όχι. Απλά "πέρασε" (γιατί? εκβιασμός? αδυναμία? βλακεία?) η πρώτη. Γι αυτό σου λέω ότι οι ΑΡΙΘΜΟΙ ΛΕΝΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΣΥ ΘΕΣ ΝΑ ΠΕΙΣ!!!

Αυτό που δεν μπορώ να δεχτώ είναι η συνομωσία, ότι όλα αυτά έγιναν σκόπιμα από την κυβέρνηση για να μας πάει στο μνημόνιο. Και το θεωρώ αστείο γιατί αυτό θα πεί ότι ο ΓΑΠ ΗΘΕΛΕ να αυτοκτονήσει πολιτικά.

ΒΛΑΚΕΙΑ να καταλογίσω, αλλά συνομωσία ΟΧΙ

Αρα δεν θα συμφωνήσω με τα γραφόμενα

3) Τι έγινε

Για μένα το story είναι απλό. Λύσσαξε να ανέβει και είπε "λεφτά υπάρχουν". Είτε ήξερε πραγματικά τι παίζει από πριν (και σκέφτηκε "έχει ο Θεός") είτε δεν ήξερε τίποτα. Μόλις είδε τα δύσκολα, θέλησε να τα ρίξει όλα στον χοντρό και τα θαλάσωσε. Νομίζω ότι ο Σαμαράς έχει δίκιο όταν λέει ότι με καλύτερο χειρισμό (καλύτεροι πολτικοί ελιγμοί στην ουσία, γιατί η οικονομία ήταν σίγουρα σκατά) δεν θα είμασταν εδώ. Σίγουρα θα είμασταν στα δύσκολα αλλά όχι στα ΤΟΣΟ δύσκολα.

Εγώ όμως θα βάλω ένα μεγάλο ΙΣΩΣ σε όλα αυτά. ΙΣΩΣ να μην είμαστε τόσο δύσκολα. Εκτιμώ ότι η Ελλάδα ήταν η θρυαλίδα που έκανε να εμφανιστούν ΟΛΕΣ οι αδυναμίες τις ευρωζώνης. Αδυναμίες οικονομικές αλλά πρωτίστως πολιτικές. Και αν δεν ήταν η Ελλάδα η θρυαλίδα, θα ήταν μια άλλη χώρα ή ένα άλλο γεγονός που θα έφερνε ανακατωσούρα και θα δημιουργούσε ΠΑΛΙ (με δεδομένες τις αδυναμίες) μια κρίση χρέους που θα έφτανε στην Ελλάδα και τελικά ΠΑΛΙ ΕΜΑΣ ΘΑ ΓΑΜΑΓΑΝΕ !!!!!!!

4) Τι θα γίνει άμεσα

ΠΑΡΤΟ ΑΠΟΦΑΣΗ. ΕΜΑΣ ΘΑ ΓΑΜΗΣΟΥΝΕ ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ, ΟΠΟΙΟΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΕΙ!

Οχι χρεωκοπία, όχι δραχμή αλλά πολλοί φόροι => Εμας γαμάνε
όχι δραχμή, όχι φόροι αλλά χρεωκοπία => Εμάς γαμάνε
Οχι χρεωκοπία, όχι φόροι, αλλά επιστροφή στην δραχμή => Εμάς γαμάνε

ΜΗΝ πιστεύεις σε προφήτες τύπου Σαμαρά (καλά δεν μιλάμε για Τσίπρες κ Παπαρήγες που είναι για χοντρές κλωτσιές)

Οχι ότι ο άνθρωπος δεν έχει τις καλύτερες των προθέσεων αλλά δεν θα του βγεί.

Θες να σου πώ τι θα γίνει:

- Θα πάρει τις εκλογές
- θα πάει έξω για επαναδιαπραγμάτευση
- θα τον γράψουν στα αρχίδια τους ("είτε φέρνεις τώρα τα λεφτά ή άει γαμήσου") γιατί οι λαοί έξω είναι αγανακτισμένοι (δικαίως ή αδίκως) με εμάς και οι βοήθειες δεν περνάνε εύκολα από τα κοινοβούλια
- Θα γυρίσει και θα πεί ότι "συγγνώμη, ΔΕΝ ΤΟ ΗΞΕΡΑ, αλλά ο ΓΑΠ τα είχε κάνει τόσο σκατά που δεν διορθώνεται με τίποτα οπότε ΚΑΘΙΣΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΓΑΜΗΣΩ" (σου θυμίζουν τίποτα όλα αυτά?)

5) Τι θα γίνει στο μακρυνό μέλλον

- Ή γίνεται κάτι δραματικά θετικό στο άμεσο μέλλον (π.χ. βρίσκουμε πετρέλαιο) όποτε σωζόμαστε σχετικά σύντομα
- 'Η υπομένουμε ΑΓΡΙΟ ΓΑΜΗΣΙ για 2-5 χρονια. Μετα τα γαμήσι θα είναι πιο ήπιο (όχι με γαρμπίλι, θα τον αλείφουν με λάδι για να πονάει λιγότερο) για καμμιά δεκαετία ακόμη

Πάντως τα ανωτέρω γαμήσια θα είναι χάδια μπροστά σε αυτά που μας περιμένουν σε περίπτωση ουσιαστικής χρεωκοπίας η επιστροφής στην δραχμή.

ΜΕ ΤΙΣ ΥΓΕΙΕΣ ΣΟΥ

Γιώργος

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

Β. ΣΧΟΛΙΟ ΣΧΕΤΙΚΆ ΜΕ ΤΟΝ ΡΟΥΜΠΙΝΙ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΔΡΑΧΜΗ

Εννοείται ότι ο τύπος έχει απόλυτο δίκιο 100%. Από οικονομικής απόψεως είναι η μόνη λογική και σωστή λύση η επιστροφή στην δραχμή

Παρατηρήσεις:

- Εκτιμώ ότι όσο εμάς η κρίση μας δίνει σκαμπιλάκια στον κώλο και δεν μας γαμάει πραγματικά (γιατί είναι σκαμπίλι να δίνεις 2-3 χιλιάρικα μπροστά στο να μείνεις άνεργος και οικονομικά κατεστραμένος) μας συμφέρει να κλείνουμε τα μάτια και να ελπίζουμε στο θαύμα

- Η επιστροφή στην δραχμή είναι η οικονομικά σωστή λύση. Όμως ΔΕΝ θα είναι ενα απλό γαμήσι για εμάς που έχουμε ακόμα τις δουλειές μας. Θα είναι ένα ΣΟΥΒΛΙΣΜΑ πραγματικό . Εγώ πάντως (και η Βικυ) σε μια τέτοια περίπτωση μείνουμε στον δρόμο γι αυτό και πληρώνω αδιαμαρτύρητα περιμένοντας το θαύμα.....
Τώρα για τους άνεργους μπορεί να είναι και καλύτερα.... Χαμέναι για χαμένοι, θα έχουν μάλλον σοβαρή πιθανότητα να βρούν δουλεια (κακοπληρωμένη αλλα δουλεια)

Επιστροφή στην δραχμή σημαίνει:
* Υποτίμηση, υψηλός πληθωρισμός (το έχουμε ζήσει απλά καλοσυνηθίσμαε την τελευταία 10ετία).
* Οι μισθωτοί μπορεί να έχουν λίγο λιγότερες απωλειες καθώς συνήθως οι μισθοί ακολουθούν έστω και σε μικροτερο επιπεδο την άνοδο του πληθωρισμού
* Οι συνταξιούχοι τον πίνουν
* Όποιος έχει ακίνητα που δεν τα χρωστάει, έχει κατι σίγουρο (κι αυτό το θυμόμαστε απο παλιά) και δεν βλέπει να τρώει το βιός του ο πληθωρισμός
* Ξεχνάμε αμάξια, σκάφη, ipod, ipad, πλάσμα, stereo, gant, vogue, prada και άλλα φαιδρά
* Βενζίνη στον θεό
* Οι ελληνική παραγωγή γνωρίζει μέρες άνθησης καθώς ακόμα και τα κινέζικα θα είναι ακριβά. Πτώση ανεργίας. Ανάπτυξη στους αριθμούς, δυστυχία στην πραγματικότητα. Τώρα βέβαια πια είναι χειρότερη δυστυχία για τον άνεργο δεν ξέρω. Να είναι άνεργος (0 ευρ εισόδημα) και το ipad να κάνει 700 ευρ ή να έχει δουλειά για 300 ευρ (αναλογικά σημερινές τιμές) και το ipad στα 2000 ευρ (αναλογικά σημερινές τιμές)
* Διακοπές τέλος για τους έλληνες. Η κοσμοπλημυρα τουριστών που θα πληρώνουν με σκληρό νόμισμα τις κάνει απλησίαστες. Η θάλλασα με το κυάλι, τυχεροί όσοι έχουν σπίτι σε κανένα χωριό. Το σκληρό νόμισμα όμως βάζει μπροστά την μηχανή.
* Εννοείται ότι οι πραγματικά πλούσιοι ΔΕΝ ΠΑΘΑΙΝΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ. Γίνονται απλά πλουσιότεροι.

Τώρα όσον αφορά στις επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία έχω την βαθιά πεποίθηση ότι ΚΑΝΕΙΣ δεν ξέρει. Ούτε ο Ρουμπινί ούτε ο Γκαϊτνερ ούτε ο Τρισέ ούτε κανείς.

ΟΛΟΙ κάνουν υποθέσεις

Η οικονομία είναι σαν τον καιρό. ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΗ. Για την πρόγνωση του καιρού χρειάζονται υπερυπολογιστές λόγω του τεράστιου πλήθους των παραμέτρων που επηρεάζουν τα μοντέλα. Η πεταλούδα που φτερουγίζει την Κίνα και δημιουργεί τυφώνα στην Φλόριδα ΔΕΝ είναι καθόλου υπερβολή.

Δυστυχώς ΤΟ ΙΔΙΟ συμβαίνει στην οικονομία. Ότι και να λέει ο Ρουμπινί είναι ΑΠΛΑ προβλέψεις. Μπορεί η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ να επηράσει μία τοσοδούλα παράμετρο που δεν την έχει σκεφτεί (πεταλούδα), παράμετρο όμως που θα κάνει την παγκόσμια οικονομία να καταρεύσει (τυφώνας). Μπορεί όμως και να βγεί σωστός και όλα να πάνε (για την παγκόσμια οικονομία) πολύ καλύτερα (καλά εμείς θα έχουμε γαμηθεί έτσι και αλλιώς). Ολα ΜΠΟΡΕΙ, τίποτα σίγουρο....

ΜΕ ΤΙΣ ΥΓΕΙΕΣ ΜΑΣ

Γιώργος

Υ.Γ.

Ξέχασα να αναφέρω 2 πράγματα:

1) Οταν μιλάμε για υποτίμηση, δεν μιλάμε για υποτίμηση χάδι, μιλάμε για υποτίμηση αγγούρι και μάλιστα χοντρό. Μιλάμε για 1 ευρ = 1000 (νέες) δραχμές και βάλε

2) Σαν θετικό από το τρέχον πήδημα είναι ότι αναγκάζονται (οι κυβερνώντες) να διορθώσουν κάποια πράγματα (κουτσά, στραβά, με το ζόρι αλλά αναγκάζονται) τύπου ταρίφες, ΟΣΕ, πλασματικές υπερωρίες, σύνταξη απο τα 38, οι μισή Βοιωτία παραπληγική, "κουβανέζικα" φάρμακα, ΓΕΝΟΠ-Αρχοντες των διακοπτών κλπ

Παλιά είχαμε την εύκολη λύση της υποτίμησης που έκρυβε τα στραβά κάτω από το χαλί και οι ταριφοφορτηγατζήδες και οι λοιπές συντεχνίες την βγάζανε καθαρή. ΤΩΡΑ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΜΠΑΝΑΝΑ.

Χωρια που και οι έμποροι την βγάζανε λάδι.... Υποτίμηση? Ανεβάζανε απλά τιμές. Τώρα που πεινάει ο κοσμάκης και βλέπουν το μαγαζί άδειο, τώρα καταλαβαίνουν την ΠΙΚΡΑ και (ορισμένοι) κάνουν και καμιά προσφορούλα μπας και κάνουν σεφτέ!

Οχι όπως παλιά που την πληρώνανανε μονο τα κορόιδα!!!!!!

Γιώργος Κοντογιάννης

Οι αγανακτισμένοι

Με αφορμή το άρθρο του Δημήτρη Μητρόπουλου της 28/5/11 στα Νέα, ξεκίνησε μία ανταλλαγή απόψεων στο Facebook μεταξύ εμού και δύο αγαπητών μου φίλων και παλαιών συμμαθητών σχετικά με τις δύο φράσεις με τις οποίες έκλεινε το άρθρο.

Συγκεκριμένα ο αρθρογράφος, αφού εξέφραζε κάποιες απόψεις σχετικά με την αποτελεσματικότητα του εγχειρήματος των αγανακτισμένων (τελικά κάθε πράξη κρίνεται εκ του αποτελέσματος) έκλεινε το άθρο του με τις εξής φράσεις:

Και το πρόβληµα µε τις πλατείες είναι ότι περισσεύει η µοδάτη διαµαρτυρία, αλλά σπανίζει ο ιδεολογικός προβληµατισµός. Κάτι που είναι ίδιον της επιφανειακής εποχής µας. Οι σηµερινοί αγανακτισµένοι είναι οι χθεσινοί κακοµαθηµένοι.


Τα σχόλια στο Facebook έχουν ως εξής:

Γιώργος: Χωρίς να υπονοώ ότι διαφωνώ με τους "αγανακτισμένους", τολμώ να πώ ότι βλέπω αλήθειες. Ειδικά οι δυο τελευταίες προτάσεις του κειμένου....


Νίκος : Tα κινήματα της πλατείας ζητούν άμεση δημοκρατία. Αυτό κι αν είναι ριζοσπαστική πολιτική πρόταση

Γιώργος:  Νίκο θα μπορούσαμε να συζητάμε ώρες. Προσωπική μου άποψη είναι ότι η "άμεση δημοκρατία" είνα απλά μια ουτοπία... Επίσης, βλέποντας εικόνες από την πρωτόγνωρη (ως προς την μορφή της) εκδήλωση, νομίζω ότι εικόνες "αναξιοπαθούντων" συμμετοχόντ...ων που κατεβαίνουν στην εκδήλωση με τις Harley και τις BMW 1200 RS των 17.000+ ευρώ και με τα μοδάτα Rayban των 120+ ευρώ επιβεβαιώνουν ότι οι τελευταίες 2 προτάσεις του άρθρου μπορεί να μην είναι απόλυτα σωστές αλλά δεν είναι και απόλυτα λάθος......

Γιάννης: Γιώργο, από πότε ένα ζευγάρι Rayban έγινε τεκμήριο ευημερίας??? Εχω και εγώ ένα, και η γυναίκα μου άλλο ένα, αλλά σπάμε εδώ και μέρες το κεφάλι μας να βρούμε λύση, πώς θα ζεσταίνουμε το σπίτι μας από τον Οκτώβριο, γιατί δεν έχουμε να πληρώνουμε 2,50 ευρώ / λίτρο το πετρέλαιο!!!!!!!

Συνεχίζω λοιπόν την κουβέντα και αναμένω σχόλια από τους αγαπητούς φίλους:
 
Γιωργος: Φίλε Γιάννη. Θα πρέπει να σταθούμε στο πνεύμα και όχι στο γράμμα του σχολίου μου, πνεύμα το οποίο συμπυκνώνεται στο ότι συμφωνώ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΑ με τους αγανακτισμένους. Γίνομαι πιο συγκεκριμένος:
 
ΣΥΜΦΩΝΩ με τον απολυμένο που αγωνιά γιατί δεν βρίσκει για δουλειά ΠΑΡΑ ΤΟ ΟΤΙ ΨΑΧΝΕΙ και παράλληλα βλέπει τα έξοδα της οικογένειάς του να αυξάνονται μέρα με την μέρα.
 
ΣΥΜΦΩΝΩ με τον απολυμένο που αναγκάστηκε να συμβιβαστεί με μία κακοπληρωμένη ανασφάλιστη δουλειά που δεν του επιτρέπει να πληρώσει τα σχολεία των παιδιών του και άλλα βασικά (λίγο προσοχή εδώ γιατί τα "βασικά" είναι μία έννοια που ξεχειλώνει εύκολα όπως αναλύω και παρακάτω)

ΣΥΜΦΩΝΩ με τον εργαζόμενο (σαν εμάς, όλους) που αναγκάστηκε να συμβιβαστεί σε μείωση του μισθού του, γεγονός που του στερεί τα βασικά (πάλι τα "βασικά" εδώ) ή τον έχει φεσώσει ο εργοδότης του χρησιμοποιώντας πολλές φορές την κρίση σαν πρόσχημα , η οποία κρίση, όλως τυχαίως, εκείνον (τον εργοδότητη) δεν τον έχει αγγίξει στο παραμικρό με αποτέλεσμα αυτά που δεν δίνει στους εργαζομένους του να τα χαλάει στα μπουζούκια

ΣΥΜΦΩΝΩ με τον νέο που έλιωσε παπούτσια ψάχνοντας για ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ δουλειά και δεν βρήκε τίποτα

ΣΥΜΦΩΝΩ με τον νέο που αναγκάστηκε να συμβιβαστεί με μία κακοπληρωμένη ανασφάλιστη δουλειά που δεν του επιτρέπει να έχει τα βασικά ώστε να ξεκινήσει την ζωή του (λίγο προσοχή πάλι εδώ με τα "βασικά")

ΔΙΑΦΩΝΩ όμως με τον απολυμένο ή τον νέο που περιμένουν να τους χτυπήσουν την πόρτα για να τους δώσουν δουλειά και στο μεταξύ περνάνε το καιρό τους με φραπέδες.

ΔΙΑΦΩΝΩ με αυτούς που απορίπτουν δουλειές γιατί δεν είναι ανάλογες των "προσόντων" τους ή δεν είναι "αξιοπρεπείς".

Δεν υπάρχει "αναξιοπρεπής" δουλειά. Η "χειρότερη" δουλειά είναι πιο αξιοπρεπής από την ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ανεργία. Για μένα προσωπικά, καλύτερα σουβλατζής πτυχιούχος ΕΜΠ παρά άνεργος πτυχιούχος ΕΜΠ.

Και αλήθεια ποιά είναι η "χειρότερη" ή "καλύτερη" δουλειά? Όλες οι δουλειές είναι οι καλύτερες αν σου επιτρέπουν να ζήσεις εσένα και την οικογένειά σου χωρίς να απλώνεις χέρι στην σύνταξη του μπαμπά για χαρτζιλίκι.

ΔΙΑΦΩΝΩ με όσους ξεχειλώνουν την έννοια της "βασικής ανάγκης" εντάσσοντας σε αυτές τα Rayban (να τα Rayban Γιάννη) τις βερμούδες Hugo Boss οι οποίες κάνουν 100 ευρώ (το 1 μπατζάκι !!!), τις δόσεις των Harley και BMW.

ΔΙΑΦΩΝΩ με όσους διαμαρτύρονται γιατί έχουν αρκετά χρήματα για να αγοράσουν το iPAD (αλήθεια, πως ζούσαμε σήμερα χωρίς αυτό, αναρωτιέμαι), να αγοράσουν το κινητό των 400+ και να πληρώσουν τον λογαριασμό της κινητής μέσω της οποίας σέρφαραν όλη μέρα στο Internet μέσω του 400+ κινητού τους. Και πιστεύουν ότι για κάποιο λόγο ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ όλα τα ανωτέρω και μάλιστα με τον πρώτο μισθό από την δουλειά τους (την οποία μάλιστα έπρεπε να βρουν πίνοντας φραπέ)

Αυτοί λοιπόν εντάσονται στην "μοδάτη" διαμαρτυρία και στους "κακομαθημένους" του άρθρου στα ΝΕΑ.

Όσον αφορά τώρα το πετρέλαιο που θα φτάσει τα 2.5 ευρώ έχω να πώ ότι καλά θα κάνουμε όλοι να συνηδειτοποιήσουμε ότι ΟΠΟΙΑ λύση από τις διαθέσιμες και να επιλεγεί (η σημερινή λύση, αναδιαρθρώσεις, χρεωκοπίες, επιστροφές στην δραχμή, όποια και να επιλεγεί) τελικά τον λογαριασμό θα τον πληρώσουμε εμείς οι αδύναμοι. Και το πετρέλαιο, ΟΠΟΙΑ λύση και να επιλεγεί,  2.5 ευρώ θα το πληρώσεις.

Λυπάμαι αν σας χαλάω το όνειρο, αλλά έτσι είναι. Και είναι έτσι γιατί τόσο η κρίση όσο και η λύση της είναι απλά (ίσως όχι τόσο απλά) μαθηματικά μαζί με λίγη θεωρία του χάους. Μαθηματικά για τα οποία πιθανολογώ ότι υπάρχει άγνοια. Αλήθεια, θα ήθελα να ακούσω την προτεινόμενη οικονομική λύση. Γιατί η μόνη λύση την οποία δεν θα την πληρώσουμε όλοι είναι η κομουνιστική (γιούργια να τα πάρουμε από τον Λάτση), λύση που δεν νομίζω ότι βρίσκει πολλούς σύμφωνους. Χώρια που πάλι το πετρέλαιο θα πάει στα 2.5 (τα μαθηματικά βλέπεις)

Και θέλετε αναλυτική και πλήρη κατάθεση των απόψεών μου περί της σημερινής  κρίσης είμαι πρόθυμος να την καταθέσω. Εκτιμώ όμως ότι ξεπερνάνε κατά πολύ το εύρος ενός post.

Μία πρώτη, περισσότερο φιλοσοφική και λιγότερο μαθηματική, ανάλυση του προβλήματος σε ένα απότα πρώτα μου άρθρα από την κρίση "Ξαπλώστρες στην Ψαρού και Χριστούγεννα στο Γκστάαντ"

Η επιστήμη της στατιστικής εν δράσει...

Θεσσαλονίκη-Αθήνα

Ο "νέος" σιδηροδρομικός σταθμός της Θεσσαλονίκης αποτυπώθηκε σε κινηματογραφική ταινία την δεκαετία του 60 στην ταινία "Κάτι να καίει" με την Ρένα Βλαχοπούλου.

Τότε ήταν πραγματικά ολοκαίνουργιος ενώ ξεπέρασε σε μέγεθος ακόμα και αυτόν των Αθηνών. Καθώς ο Σταθμός Λαρίσης παρέμεινε αναλοίωτος στην διαδρομή του χρόνου, ακόμα και σήμερα ο σιδηροδρομικός σταθμός της πρωτεύουσας, σαν μέγεθος, φαντάζει σαν σταθμός επαρχιακής πόλης σε σύγκριση με τον σταθμό της Θεσσαλονίκης.

Οι ταμπέλες στους δρόμους της Θεσσαλονίκης ακόμα αναφέρουν τον σταθμό σαν "νέο". Όμως από εκείνη την μακρινή δεκαετία του 60 φαίνεται ότι δεν έχει προστεθεί ούτε μία πρόκα και δεν έχει αλλάξει ούτε μία λάμπα.

Ο σταθμός έχει καταντήσει γκρίζος και καταθλιπτικός. Οι πίνακες αναχωρήσεων-αφίξεων, υπερσύγχρονοι τότε (παρόμοιοι με αυτούς που υπάρχουν στα αεροδρόμια) είναι εγκατεστημένοι τόσο στην κεντρικοί σάλα όσο και στις πλατφόρμες. Πλην όμως παραμένουν θλιβερά σβηστοί και το έργο της πληροφόρησης των δρομολογίων έχει ανατεθεί σε (ευγενικό) υπαλληλο πληροφοριών ο οποίος έχει σαν συνδρομή τοιχοκολημένα χαρτιά μεγέθους Α4 με τα δρομολόγια.

Στον αντίποδα αυτής της απελπιστικής εγκατάλειψης και έλλειψης προόδου, τα ειστήριά μας είχαν εκδοθεί απροβλημάτιστα μέσω Internet (χωρίς όμως να υπάρχει δυνατότητα αλλαγής ή ακύρωσης εάν τύχαινε κάτι).

Η τιμή τους ήταν 60% φτηνότερη από το πιο φτηνό εισιτήριο αεροπλάνου. Εάν συνυπολογίστεί και η διαφορά του ταξί που θα μας πήγαινε σπίτι στην Αθήνα (σε αντίθεση με το "Ελ. Βενιζέλος", ο Σταθμός Λαρίσης είναι στο κέντρο της Αθήνας) το ταξίδι γίνονταν ακόμα πιο συμφέρον από οικονομικής απόψεως.

Η εξωτερική όψη των βαγονιών της υπερταχείας Intercity Express προς Αθήνα ήταν αρχικά απογοητευτική καθώς η εξωτερική τους επιφάνεια ήταν γεμάτη (μάλλον κακόγουτσα) graffity. Μέσα όμως τα βαγόνια ήναν πεντακάθαρα και περιποιημένα και έδιναν την εντύπωση ότι ήταν ολοκαίνουργια.

Η αμαξοστοιχία ξεκίνησε ακριβώς στην ώρα της και ήταν πλήρης επιβατών (ειλικρινά δεν περίμενα τόσο κόσμο). Το προσωπικό φάνηκε ευγενικό και εξυπηρετικό.

Όσον αφορά στην διαδρομή, ταξίδεψα πολύ με τον ΟΣΕ στις αρχές τις δεκαετίας του 80 σαν φοιτητής και η σύγκρισή με την σημερινή εποχή ήταν αναπόφευκτη.

Το ταξίδι ήταν άνετο καθώς η αμαξοστοιχία ταξίδευε με πολύ μεγάλη ταχύτητα και έκανε μόνο 2 στάσεις (Λάρισα και Λιανοκλάδι/Λαμία).

Η ηλεκτροκίνηση στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής δίνει το στίγμα της προόδου. Ελειψαν ακόμη και εκείνα τα παλιά ενοχλητικά και χαρακτηριστικά "ντουκ-ντουκ" από τις γραμμές.

Η μεγαλύτερη (και ακριβότερη) όμως πρόοδος είναι η διπλή γραμμή.

Την δεκαετία του 80, διπλή γραμμή υπήρχε μόνο στα κομμάτια Αθήνα-Οινόη και Πλατύ-Θεσσαλονίκη με σοβαρές συνέπειες τόσο στην ταχύτητα όσο και στην ασφάλεια.





Αντίθετα, σήμερα μονή γραμμή υπάρχει μόνο στην διαδρομή που το τραίνο σκαρφαλώνει τον Μπράλο.





Από την άλλη το κομμάτι σε αποζημιώνει καθώς σου δίνει την ευκαρία να θαυμάσεις την ορεινή διαδρομή με τούνελ και γέφυρες (Γοργοπόταμος ανάμεσα σε αυτές) Αυτό όμως το κομμάτι της διαδρομής θα περάσει σε λίγο στην ιστορία μόλις ολοκληρωθεί η καινούργια χάραξη।






















Παρόμοια απώλεια αξιοθέατων σε όφελος της ταχύτητας υπάρχει και στα Τέμπη. Εκεί οι διπλές σιδηροδρομικές σήραγγες επιτρέπουν στον συρμό να περάσει την κοιλάδα με ταχύτητα μεγαλύτερη των 150 χλμ/ώρα, κρύβοντας όμως από τους επιβάτες το μαγευτικό τοπίο. Αντίθετα η παλιά μονή χάραξη περνούσε δίπλα στο ποτάμι και πρόσφερε μοναδική θέα.

Φτάνοντας τέλος στην Αθήνα σε κάτι λιγότερο από 5 ώρες, ξαναπροσγειώνεσαι στην άσχημη πραγματικότητα με ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΟΛΟΥΣ τους ταξιτζήδες να αλιεύουν (απουσία αστυνομίας) διπλές και τριπλές κούρσες.

Οσο διαρκούσε τα ταξίδι, αυτό που τριβέλιζε το μυαλό μου ήταν το πως καταφέραμε να απαξιώσουμε αυτό το μεταφορικό μέσο. Και το απαξιώσαμε τόσο οικονομικά (με τα ελλείματα) όσο και "συνειδησιακά" καθώς απαξιώθηκε σαν μέσο στην συνείδηση του κόσμου από τον βομβαρδισμό των (κατευθυνόμενα?) αρνητικών ειδήσεων και δημοσιευμάτων.

Και το ακόμα χειρότερο, η απαξίωση ήρθε ΜΕΤΑ τον ΠΑΚΤΩΛΟ επενδύσεων στις υποδομές (ηλεκτροκίνηση, διπλή γραμμή, νέα χάραξη, νέο τροχαίο υλικό). Λίγο μυστήριο δεν είναι?

Καταλήγοντας, το να ταξιδέψεις με το ΚΤΕΛ αντί με το τραίνο για Αθήνα δεν είναι και η πιο έξυπνη κίνηση σύμφωνα με τα δικά μου ταπεινά κριτήρια που παραθέτω κατωτέρω:

• Ταχύτητα και ασφάλεια μέσου

• Ανεση μέσου (τουαλέτα, καφετέρια, ευκαιρίες "ξεμουδιάσματος" από την καρέκλα)

• Ευκολία πρόσβασης στους σταθμούς αφετηρίας και τέρματος. Και στους δύο σταθμούς υπάρχει άμέση πρόσβαση στο μετρό (στην Θεσσαλονίκη σε πολύ μελοντικό χρόνο, όταν ολοκληρωθεί το έργο). Αντίθετα φτάνοντας στον σταθμό ΚΤΕΛ του Κηφισού στην Αθήνα είσαι, ελλείψει άλλων μέσων, στο έλεος των ταξιτζήδων.

Υ.Γ. Εκπληκτική ομορφιάς είναι ακόμα η διαδρομή δίπλα στον ποταμό Νέστο (από Δράμα προς Καβάλλα)

Όταν η δημοκρατία δεν είναι και τόσο δημοκρατία

Η Δημοκρατία είναι, από την φύση της, ένα ατελές πολίτευμα.

Και αυτό γιατί η τέλεια Δημοκρατία είναι μια ουτοπία. Και είναι ουτοπία γιατί η φιλοσοφία και οι αρχές στις οποίες στηρίζεται πάει κόντρα στους νόμους της Μητέρας Φύσης που μας περιβάλλει.

Στην Μητέρα Φύση επιβιώνει και επιβάλλεται ο ισχυρότερος ή/και ο πιο τυχερός. Πάνω σε αυτό στηρίχθηκε όλη η διαδικασία της εξέλιξης. Είναι αστείο να πιστεύει κανείς ότι ο άνθρωπος κατόρθωσε (ή θα κατορθώσει) να νικήσει ή να ακυρώσει μέσα σε 1 ή 2 εκατονταετηρίδες αυτό τον μηχανισμό που δουλεύει αλάνθαστα μερικά εκατομύρια χρόνια και έφερε την ζωή πάνω στην γη στην μορφή που βρίσκεται σήμερα.

Αυτό μπορεί να γίνει ευκολότερα κατανοητό από το πιο κάτω παράδειγμα:

Σε μία ιδανική Δημοκρατία εντός της οποίας λειτουργεί τέλεια ο μηχανισμός απονομής Δικαιοσύνης, μια οπoιαδήποτε δικαστική διαμάχη είναι πολύ πιθανό να κερδηθεί (με απολύτως νόμιμους τρόπους) από τον ισχυρότερο.

Και αυτό γιατί ο ισχυρότερος (πλουσιότερος) έχει την οικονομική δυνατότητα να προσλάβει περισσότερους και καλύτερους δικηγόρους οι οποίοι με την σειρά τους θα φροντίσουν να εκμεταλευστούν με τον καλύτερο τρόπο το γράμμα του νόμου προς όφελος του πελάτη τους, πηγαίνοντας την υπόθεση ακόμα και μέχρι τον Αρειο Πάγο

Τι τύχη θα μπορούσε να έχει σε αυτή την περίπτωση ο μικροαστός ή ο εργάτης αφού δεν θα είχε τα οικονομικά μέσα να ανταπεξέλθει σε ένα τέτοιο αγώνα?

Αν λοιπόν τα παραπάνω θα μπορούσαν να ισχύουν σε μία τέλεια Δημοκρατία, φανταστείτε πόσο χειρότερα είναι τα πράγματα στην πραγματική ζωή όπου η Δημοκρατία είναι ατελής.

Από την άλλη, όπως είχε πεί και ο Τσώρτσιλ, "η Δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, δυστυχώς όμως δεν υπάρχει και καλύτερο".

Και αυτό γιατί, ακόμα και στην ατελή Δημοκρατία, ο ασθενέστερος δεν είναι παντελώς έρμαιο και βορά στον ισχυρότερο. Η ατελής Δημοκρατία του προσφέρει ένα, έστω και στοιχειώδη, μανδύα προστασίας ενώ επιπλέον του παρέχει το δικαίωμα να επιλέγει ποιός τον κυβερνά (και κατ' επέκταση ποιός φροντίζει για την διατήρηση του μανδύα αυτού)

Όταν όμως η ατελής Δημοκρατία αρχίζει να τείνει προς την ανυπαρξία και προς τον εκφυλισμό τότε τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται επικίνδυνα. Και όταν αυτό συμβαίνει στην μεγαλύτερη Δημοκρατία και την μεγαλύτερη υπερδύναμη του Πλανήτη (τις Ηνωμένες Πολιτείες) τότε τα πράγματα γίνονται τραγικά επικίνδυνα.

Διαβάστε το σχετικό άρθρο στην Καθημερινή με τίτλο "Ακριβό καταναλωτικό αγαθό η Δημοκρατία"

Η ιστορία μας διδάσκει ότι οι Δημοκρατικές Αυτοκρατορίες (π.χ. Αθήνα, Ρώμη) άρχισαν να καταρέουν όταν εκφυλίστηκε η Δημοκρατία τους με πρακτικές που ακολουθούνται σήμερα στις Η.Π.Α.

Και αυτό γιατί αυτές οι πρακτικές οδηγούν στην εξουσία ανθρώπους με ακραίες πεποιθήσεις σαν την Σάρα Πέιλιν ή την Κριστίν Ο' Ντόνελ (διαβάστε για αυτήν στο σχετικό άρθρο την Καθημερινής πατώντας εδώ)

Και αν στην Αρχαία Εποχή η κατάρευση των αυτοκρατοριών είχε περιορισμένο σχετικά τοπικό αντίκτυπο, στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης τα πράγματα γίνονται πολύ σοβαρότερα.

Φανταστείτε να επηρεάζουν την παγκόσμια οικονομία (και κατ' επέκταση την ζωή όλων μας) άτομα με την ιδεολογία του κινήματος του Tea Party.

'Η, ακόμα χειρότερα, τα άτομα αυτά να κρατούν στα χέρια τους το μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο του κόσμου.....