Καλά, είναι χαζοί αυτοί οι Γερμανοί? Ή μήπως όχι?

Σε προηγούμενη δημοσίευσή μου είχα αναφέρει ότι στις απαρχές της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης (το 2008) τα ΠΑΝΙΣΧΥΡΑ γερμανικά συνδικάτα μετάλλου, συμφωνήσαν σε μειώσεις αμοιβών ώστε να περισωθούν οι θέσεις εργασίας τους στην κορωνίδα της πατρίδας τους, την αυτοκινητοβιομηχανία.

Σύμφωνα με άρθρο της Ναυτεμπορικής με ημερομηνία 21/5/2010, η ιστορία επαναλαμβάνεται και με τους εργαζόμενους της Opel οι οποίοι συμφώνησαν (και αυτοί) σε προσωρινή μείωση των αποδοχών τους ώστε να διασωθεί η ιστορική μεν αλλά παραπαϊουσα αυτοκινητοβιομηχανία.

Τα παραπάνω γεγονότα με έκαναν να αναρωτηθώ πόσο ΗΛΙΘΙΟΙ είναι αυτοί οι Γερμανοί εργάζομενοι!!!!

Αντί να πάρουν μαθήματα από τους δικούς μας ταγούς των εργατικών δικαίων (με Doctora στην επαναστατική γυμναστική) και να αρχίζουν ατελείωτες απεργίες ώστε να ξαπλώσουν κατάχαμα την ήδη γονατισμένη Opel και να μείνουν όλοι χωρίς δουλειά, επέλεξαν να πιαστούν κορόϊδα κρατώντας τις δουλειές τους με (προσωρινά) χαμηλότερες αμοιβές.

Βλέπετε οι δικοί μας Doctors της επανάστασης ζουν με την ελπίδα ότι γονατίζοντας την οποιαδήποτε βιομηχανία θα πετύχουν την κρατικοποίησή της από την εκάστοτε κυβέρνηση (λόγω πολιτικού κόστους της ανεργίας που θα δημιουργηθεί σε περίπτωση κλεισίματός της).

Ελα μου όμως που δεν τους κάθεται πάντα με αποτέλεσμα να καταλήγουν οι ίδιοι στους λάκκους που σκάβουν. Και μετά, ζητάνε και τα ρέστα.....

Αντίθετα οι χαζογερμανοί (ξέροντας ότι κρατικοποίηση δεν επρόκειτο να δούν ούτε στα πιο βαθιά ονειρά τους) επέλεξαν άλλους δρόμους ο οποίος είχε το δυσάρεστο αποτέλεσμα τα γερμανικά αυτοκίνητα (παρά την κρίση) να εξακολουθούν να πωλούνται σαν ζεστό ψωμί σε όλη την υφήλιο. Είπε κανείς τίποτα για ανταγωνιστικότητα?

Αφήνοντας κατά μέρος την πλακίτσα, εννοείται ότι δεν μπορείς κανείς να απαξιώσει τους αγώνες του συνδικαλιστικού κινήματος μέσω των οποίων έχουν κατακτηθεί δικαιώματα που σήμερα φαντάζουν αυτονόητα (θυμηθείτε π.χ. ότι στο όχι μακρινό παρελθόν των αρχών του 20ου αιώνα, η Κυριακή ΔΕΝ ήταν αργία για όλους)

Ούτε μπορεί κανείς να παραβλέψει την αχορταγιά, την αναλγησία και, πολλές φορές, την βλακεία, των εργοδοτών-λαμογιών που επιλέγουν να κάνουν αιώνιες διακοπές πάνω σε ιδιόκτητα κότερα έχοντας αφήσει πίσω τους στάχτη, μπούρμπερη και απλήρωτους εργαζόμενους (βλέπε Λαναράς).

Απλά, όπως σε όλα έτσι και στον συνδικαλισμό, πρέπει να ισχύει το ¨παν μέτρον άριστον". Ούτε "γη και ύδωρ" στον εργοδότη, ούτε όμως και συνεχής επαναστατική γυμναστική και αγώνες για τους αγώνες.

Με άλλα λόγια, οι ηγεσίες των συνδικάτων πρέπει να είναι διορατικές ώστε να κρίνουν τις εκάστοτε μικροοικονομικές (σε επίπεδο εταιρείας και κλάδου) και μακροοικονομικές (σε επίπεδο Εθνικής Οικονομίας) συνθήκες και να κινούνται ανάλογα.

Σε απλά ελληνικά, να είναι σε θέση να κρίνουν πότε πραγματικά τους "παίρνει" να ζητήσουν το μερίδιό τους από τα κέρδη (αυξήσεις) και πότε να "κάνουνε τις κότες" ώστε να κρατήσουν τις δουλειές του κόσμου που τους ψηφίζει....